با این که نسل به نسل چرخیده اند و خاطره ها ساخته اند اما کم کم در قاب فراموشی جا خوش کرده اند و دیگر نه دستی نوای دلنشین شان را طنین انداز می کند و نه گوشی ضرباهنگ شان را به جان می خرد. همان هایی که روزگاری محفل به محفل می نشستند و سازشان کوک بود این روزها کمتر کسی سراغی از آن ها می گیرد. دمی پای درددل پیش کسوتان موسیقی مقامی استان نشستیم تا آن ها برای مان از حال و روزشان و موسیقی بگویند.
«فرهاد باغچقی» از هنرمندانی است که عمری را صرف فراگیری این هنر کرده و معتقد است: با ورود سازهای غربی، سازهای محلی کم کم رو به فراموشی رفته و متاسفانه باید گفت مخاطبان، طرفداران و فعالان این عرصه در سال های اخیر بسیار کم شده اند.
از نگاه این هنرمند پیش کسوت، این در حالی است که در موسیقی غربی شاهد اضافه شدن سالانه بین 100 تا 200 نفر به جامعه مخاطب و فعالان این هنر هستیم اما در ساز محلی شاید هر 10 سال یک قوشمه زن به جامعه هنری اضافه شود که این امر نشان دهنده کم توجهی مسئولان به این هنر است.او که سال هاست در این عرصه فعالیت می کند از نداشتن بیمه و حتی بازنشستگی در راهی که به عنوان حرفه انتخاب کرده است، اظهار تاسف می کند؛ از این که شاهد هستیم هر از گاهی افرادی بدون بهره گیری از استادان در این راه قدم می گذارند و با قیمت های گزاف کسب درآمد می کنند.
او که 35 سال از زندگی اش را صرف این هنر کرده از این که چیزی عایدش نشده است، برای مان می گوید و معتقد است: این ساز دیگر جایگاهی در محافل ندارد و بخشی از این اتفاق را ناشی از نداشتن درک بالای موسیقی مردم می داند.
او مرحوم «علی آبچوری»، «سهراب جوینی»، «علی طبری» و «عباسعلی باغچقی» را در زمره افرادی می داند که سال ها در این عرصه فعالیت می کردند و او توانسته افتخار شاگردی این استادان را در کارنامه اش ثبت کند، اما امروزه افراد تنها با گوش کردن به چند سی دی به راحتی وارد این عرصه می شوند، بدون این که نظارتی وجود داشته باشد.
او که خود علاقه مند به آموزش این هنر است، فراگیری آن را نیازمند صرف دوره 10 تا 12 ساله می داند که لازمه اش عشق و صبوری است و باید بسترهای آن فراهم شود.
از نگاه او در سال های اخیر شاهد اجرای گروه های هنری مختلف کشوری در استان به صورت زنده هستیم اما این اتفاق به ندرت برای فعالان موسیقی به ویژه محلی می افتد، در حالی که این حداقل حمایتی است که مسئولان می توانند در این راستا داشته باشند.
«سهراب محمدی» هم هر چند مدتی است که دیگر سازش کوک نیست، اما با همه دردهایی که دارد خدا را شاکر است و از این که مسئولان او را همراهی کردند تا بتواند درجه یک هنری را دریافت کند، ابراز خرسندی و رضایت می کند.
او برای امرار معاش خود در این سال ها بیکار نمی نشست و کشاورزی هم می کرد اما حالا به واسطه خشکسالی نمی تواند کار کند و تنها با 250 تومان مستمری که ماهانه می گیرد، اموراتش را می گذراند. وی می گوید: با این رقم حتی نمی توان نان خالی تهیه کرد و صدای من به مسئولان پایتخت نشین نمی رسد.
«سهراب» هر چند انتظار دارد مسئولان در این شرایط از او خبری بگیرند اما می گوید: خوشبختانه مسئولان استان وقتی سرحال هستند، سراغی از ما می گیرند. او مدتی است به واسطه بیماری قندخون و فلج شدن سمت راست بدنش نمی تواند دوتار در دست بگیرد و دیگر سازش کوک نیست و چشم به راه است تا مسئولان از او خبری بگیرند.
«آنا مراد رستگاری» هم از دیگر نوازندگانی است که از بی مهری به اهالی موسیقی و این هنر می گوید که همچنان ادامه دارد و از این که هنوز درجه هنری اش روی هواست و خبری نیست.
او از این که کمتر در این محافل حضور پیدا می کند، سخن می گوید و به روزهایی اشاره می کند که موسیقی حال و روز بهتری داشت و از اهالی موسیقی استقبال بیشتری می شد./روزنامه خراسان شمالی